Amaç: Birincil olarak kaygı bozukluğu olan selektif mutizm durumlarında ebeveynler bilgi ve terapi almak için dil ve konuşma terapistlerine başvurabilmektedirler. Ayrıca selektif mutizme iki dillilik, konuşma gecikmesi, dil ve/veya bozukluğu eşlik ettiğinde çocukların dil ve konuşma terapisi alması gerekmektedir. Dolayısıyla dil ve konuşma terapistleri selektif mutizm yönetiminde önemli rol oynayabilmektedir. Bu çalışmada dil ve konuşma terapistlerinin selektif mutizme yönelik farkındalıklarının incelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya Türkiye’de çalışan 92 dil ve konuşma terapisti katılmıştır. Çalışmanın verileri araştırmacılar tarafından geliştirilen bir anket ile online olarak toplanmıştır. Bulgular: Bulgular, dil ve konuşma terapistlerinin selektif mutizme ilişkin eksik ve yanlış bilgilere sahip olduklarını; terapistlerin farkındalıklarının cinsiyet, eğitim düzeyi ve deneyim süresine göre değişmediğini ancak selektif mutizmi olan çocuklarla çalışma deneyimi olan terapistlerin farkındalıklarının daha yüksek olduğunu göstermiştir. Sonuç: Selektif mutizme gelişimsel gerilik ve/veya bozukluklara ek olarak dil ve konuşma bozukluklarının da eşlik edebilmesi, selektif mutizmin Türkiye’de yaşayan iki dilli ve göçmen çocuklarda görülme olasılığının yüksek olduğunun düşünülmesi ve dil ve konuşma terapistlerinin söz konusu alanlarda çalışan en önemli meslek elemanlarından olması göz önünde bulundurulduğunda, alanda çalışan terapistlerin konuya yönelik bilgi ve farkındalıklarının artırılması gerektiği düşünülmektedir.
Anahtar Kelimeler
selektif mutizm, kaygı bozukluğu, farkındalık, konuşma bozukluğu.
Referanslar
American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (DSM-V). American Psychiatric Hub.
Bergman, R. L., & Gonzalez, A. (2019). Selective mutism in preschool-aged children. R. L. Bergman & A. Gonzales (Ed.), Anxiety in Preschool Children içinde (s. 193–214). Routledge.
Bergman, R. L., Piacentini, J., ve McCracken, J. T. (2002). Prevalence and description of selective mutism in a school based sample. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, 41(8), 938- 946.
Black, B., & Uhde, T. W. (1995). Psychiatric characteristics of children with selective mutism: a pilot study. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 34(7), 847–856.
Cornacchio, D., Furr, J. M., Sanchez, A. L., Hong, N., Feinberg, L. K., Tenenbaum, R., Del Busto, C., Bry, L. J., Poznanski, B., Miguel, E., Ollendick, T. H., Kurtz, S. M. S., ve Comer, J. S. (2019). Intensive group behavioral treatment (IGBT) for children with selective mutism: a preliminary randomized clinical trial. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 87(8), 720–733.
Cunningham, C. E., Mcholm, A., Boyle, M. H., ve Patel, S. (2004). Behavioral and emotional adjustment, family functioning, academic performance, and social relationships in children with selective mutism. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 45(8), 1363–1372.
Dorsey, G. M. A. (2017). Perceptions of Selective Mutism: A Survey of School-based Speech-language Pathologists. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Eastern Kentucky University.
Elizur, Y., & Perednik, R. (2003). Prevalence and description of selective mutism in ımmigrant and native families: a controlled study. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 42(12), 1451– 1459.
Hua, A., & Major, N. (2016). Selective mutism. Current Opinion in Pediatrics, 28(1), 114–120.
Karasar, N. (2010). Bilimsel araştırma yöntemi (21. baskı). Ankara Nobel Yayınevi.